برایم دعا کن !

چشمان تو گل آفتابگردانند !

به هر کجا که نگاه کنی ،

  خدا آنجاست !

    هزارمین سیگارم را روشن می کنم ....

  پس چرا سکته نمی کنم ؟

دنیا را بغل گرفتیم گفتند امن است

هیچ کاری با ما ندارد..
خوابمان برد

بیدار شدیم دیدیم

آبستن تمام دردهایش شده ایم.

بارانی که روی این شهر می بارد
یک شب
روی استانبول نیز خواهد بارید
همین طور روی لندن
پراگ
و یا باکو
هر کجا باشی
یک شب
به یاد نخستین دیدار
دل تو نیز خواهد شکست
مثل دل من
زیر بارانی از ابر خاطره ها می بارد

ترکِ من خرابِ شبگردِ مبتلا کن

ماییم و موج سودا، شب تا به روز تنها
خواهی بیا ببخشا، خواهی برو جفا کن

از من گذر، تا تو هم در بلا نیفتی
بگزین ره سلامت، ترک ره بلا کن

ماییم و آبِ دیده، در کنج غم خزیده
بر آب دیده‌یِ ما صد جای، آسیا کن

بر شاهِ خوبرویان واجب وفا نباشد
ای زرد روی عاشق، تو صبر کن، وفا کن

دردیست غیر مردن کان را دوا نباشد
پس من چگونه گویم کاین درد را دوا کن؟

در خواب دوش پیری در کوی عشق دیدم
با سر اشارتم کرد، که عزم سوی ما کن

مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم
         دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم

دیده سیر است مرا جان دلیر است مرا
        زهره شیر است مرا زهره تابنده شدم

گفت که دیوانه نه‌ای لایق این خانه نه‌ای
        رفتم و دیوانه شدم سلسله بندنده شدم

گفت که سرمست نه‌ای رو که از این دست نه‌ای
         رفتم و سرمست شدم وز طرب آکنده شدم

گفت که تو کشته نه‌ای در طرب آغشته نه‌ای
         پیش رخ زنده کنش کشته و افکنده شدم

گفت که تو زیرککی مست خیالی و شکی
         گول شدم هول شدم وز همه برکنده شدم

گفت که تو شمع شدی قبله این جمع شدی
        جمع نیم شمع نیم دود پراکنده شدم

گفت که شیخی و سری پیش رو و راهبری
         شیخ نیم پیش نیم امر تو را بنده شدم

گفت که با بال و پری من پر و بالت ندهم
        در هوس بال و پرش بی‌پر و پرکنده شدم

گفت مرا دولت نو راه مرو رنجه مشو
         زانک من از لطف و کرم سوی تو آینده شدم

گفت مرا عشق کهن از بر ما نقل مکن
        گفتم آری نکنم ساکن و باشنده شدم

چشمه خورشید تویی سایه گه بید منم
         چونک زدی بر سر من پست و گدازنده شدم

تابش جان یافت دلم وا شد و بشکافت دلم
         اطلس نو بافت دلم دشمن این ژنده شدم

صورت جان وقت سحر لاف همی‌زد ز بطر
        بنده و خربنده بدم شاه و خداونده شدم

شکر کند کاغذ تو از شکر بی‌حد تو
         کمد او در بر من با وی ماننده شدم

شکر کند خاک دژم از فلک و چرخ به خم
         کز نظر وگردش او نورپذیرنده شدم

شکر کند چرخ فلک از ملک و ملک و ملک
         کز کرم و بخشش او روشن بخشنده شدم

شکر کند عارف حق کز همه بردیم سبق
         بر زبر هفت طبق اختر رخشنده شدم

زهره بدم ماه شدم چرخ دو صد تاه شدم
         یوسف بودم ز کنون یوسف زاینده شدم

از توام ای شهره قمر در من و در خود بنگر
         کز اثر خنده تو گلشن خندنده شدم

باش چو شطرنج روان خامش و خود جمله زبان
         کز رخ آن شاه جهان فرخ و فرخنده شدم


دیوان شمس

از منزل كفر تا بدین، یك نفس است،
وز عالم شك تا به یقین، یك نفس است،
این یك نفس عزیز را خوش میدار،
كز حاصل عمر ما همین یك نفس است.

از: خیام

خدایا...

گاهی دلم میخواد وقتی بغض میکنم

مانند تسبیح در دستان توام....

دانه دانه مرا پایین می اندازی

تا خودت را بالا بکشی....

دورانی که خاطرات کودکی ، خاطرات دوران مدرسه ، بازی های اون دوران...
همیشه خاطرات دوران کودکی برام جالب بود ، خاطراتی که برای همه مشترک
بود و همیشه با اون ها سروکله میزدیم ، یادش بخیر ، واقعا خوش بودیم . . .
یادتون میاد تو دبستان زنگ تفریح که تموم می شدمامورای آبخوری دیگه نمی ذاشتن آب بخوریم ؟ یادتون میاد هرکی بهمون فحش میداد کف دستمونو نشونش میدادیم میگفتیم آیینه آیینه؟
یادتون میاد . گنجشگکه اشی مشی …. میفتی تو اب خیس میشی کی میپزه؟ اشپز باشی ….. کی میخوره حاکـــــــــــم باشــــــــی؟ یادتون میاد تقلید کار میمونه…میمون جزو حیوونه ! ؟این جمله حرص درار ترین جمله بود تو اون زمان ! یادتون میاد خط کشهائی که محکم می زدیم رو مچ دستمون دستبند می شد !یادتون میاد کارت صد آفرین می دادن خر کیف می شدیم ...هزار آفرین که می دادن خوده خر می شدیم ! هزار آفرین که می دادن خوده خر می شدیم ! 

 
یادتون میاد اما وقتی بچه بودیم گلبرگ گلها رو روی ناخنمون می چسبوندیم بعد می گفتیم لاک زدیم! یادتون میاد پسرا شیرن مثه شمشیرن…دخترا موشن مثه خرگوشن !
پی پی پینوکیو پدر ژپتو، گُ گُ گُربه نره روباه مکار ! یادتون نمیاد هر وقت آقای نجار می رفت بیرون ووروجک خراب کاری می کرد ! 

یادتون میاد… سیاهی کیستی ؟منم پار۳۰ کولا...یادتون میاد دستمال من زیر درخت آلبالو گم شده سواد داری؟ نه نه بی سوادی نه نه پس تو خر من هستی ! یادتون میاد، اون موقعها مچ دستمون رو گاز می گرفتیم، بعد با خودکار بیک روی جای گازمون ساعت می کشیدیم ...مامانمون هم واسه دلخوشیمون ازمون می پرسید ساعت چنده، ذوق مرگ می شدیم ! 
یادتون میاد ، وقتی سر کلاس حوصله درس رو نداشتیم، الکی مداد رو بهانه میکردیم بلند میشدیم میرفتیم گوشه کلاس دم سطل آشغال که بتراشیم ! یادتون میاد، دوست داشتیم مبصر صف بشیم تا پای بچه ها رو سر صف جفت کنیم ! 
یادتون میاد: خانوم اجازهههههههه سعیدی جیش کرددددددد ! یادتون میاد، بچه که بودیم وقتی میبردنمون پارک، میرفتیم مثل مظلوما می چسبیدیم به میله ی کنار تاب، همچین ملتمسانه به اونیکه سوار تاب بود نگاه میکردیم، که دلش بسوزه پیاده شه ما سوار شیم، بعدش که نوبت خودمون میشد، دیگه عمرا پیاده می شدیم ! یادتون نمیاد، پاکن های جوهری که یه طرفش قرمز بود یه طرفش آبی بعد با طرف آبیش می خواستیم که خودکارو پاک کنیم، همیشه آخرش یا کاغذ رو پاره می کرد یا سیاه و کثیف می شد ! 

نمیاد، سر صف پاهامونو ۱۸۰ درجه باز می کردیم تا واسه رفیق فابریکمون جا بگیریم ! یادتون نمیاد: آن مان نماران، تو تو اسکاچی، آنی مانی کَ. لا. چی ! 
یادتون نمیاد، صفحه چپ دفتر مشق رو بیشتر دوست داشتیم .به خاطر اینکه برگه های سمت راست پشتشون نوشته شده بود.یادتون نمیاد، آرزومون این بود که وقتی از دوستمون می پرسیم درستون کجاست اونا یه درس از ما عقب تر باشن ! ادتون نمیاد، تو راه مدرسه اگه یه قوطی پیدا میکردیم تا خود مدرسه شوتش میکردیم ! شما یادتون نمیاد: دفتر پرورشی با اون نقاشی ها و تزئینات خز و خیل ! 

یادتون میاد تو دبستان وقتی مشقامونو ننوشته بودیم معلم که میومد بالا سرمون الکی تو کیفمونو می گشتیم میگفتیم خانوم دفترمونو جا گذاشتیم!یادتون میاد، با آب و مایع ظرفشویی کف درست میکردیم، تو لوله خالی خودکار بیک فوت میکردیم تا حباب درست بشه؟ یادتون میاد: انگشتر فیروزه، خدا کنه بسوزه ! یادتون میاد: دختره اینجا نشسته گریه می کنه زاری میکنه...یادتون میاد، صفحه های خوشنویسی تو کتاب فارسی سال سوم رو؟یادتون میاد: تو دبستان سر کلاس وقتی گچ تموم میشد، خدا خدا میکردیم معلم به ما بگه بریم از دفتر گچ بیاریم؟ یادتون میاد، یکی از بازی محبوب بچگیمون کارت جمع کردن بود،؟ یادتون میاد، خط فاصله هایی که بین کلمه هامون میذاشتیم یا با مداد قرمز بود یا وقتی میخواستیم خیلی خواص بشه ستاره میذاشتیم؟دوران خیلی شیرینی بود...هیچ وقت فراموشش نمیکنم...اگه شما هم یادتونه دوس دارم نظرتونو بدونم؟؟؟

حرفها دارم اما ... بزنم یا نزنم؟
با توام، با تو خدا را! بزنم یا نزنم؟

همه حرف دلم با تو همین است که دوست...
چه کنم؟ حرف دلم را بزنم یا نزنم؟

عهد کردم دگر از قول و غزل دم نزنم
زیر قول دلم آیا بزنم یا نزنم؟

گفته بودم که به دریا نزنم دل اما
کو دلی تا که به دریا بزنم یا نزنم؟

از ازل تا به ابد پرسش آدم این است:
دست بر میوه‌ی حوا بزنم یا نزنم ؟

به گناهی که تماشای گل روی تو بود
خار در چشم تمنا بزنم یا نزنم؟

دست بر دست همه عمر در این تردیدم:
بزنم یا نزنم؟ ها؟ بزنم یا نزنم؟

مگذار که یاد مارا طعم تلخ این حقیقت ببرد.

این حقیقت است که از دل برود هرآنکه از دیده رود...

دور از تو خورشید به نوشته هایم نمیتابد

اما من با تمام وجود از تو مینویسم....

  به سرسبزی خویش کاجی ندیدم

 به سر گرچه جز برف تاجی ندیدم

تو از من تمام دلم را گرفتی

از این بیش باج و خراجی ندیدم                                                                                    

قسم می خورم راستش را بخواهی                                                                            

به بالای تو سرو و کاجی ندیدم                                                                                                                       

بجز عشق ، دردی که درمان ندارد                                                                                            

 به جز عشق راه علاجی ندیدم                                                                                              

مرا قصر تنهایی و بی کسی بس                                                                                             

  ز این امن تر برج عاجی ندیدم             

که جز سکه های سیاه

به بازار یاران رواجی ندیدم                                                                                          

به یک سکه قلب ، دل می فروشند

 مناسب تر از این حراجی ندیدم      

 تو را با تپشهای قلبم سرودم                                                                                      

به این واژه ها احتیاجی ندیدم  

از همان روزی که دست حضرت قابیل
گشت آلوده به خون حضرت هابیل
از همان روزی که فرزندان «آدم»
زهر تلخ دشمنی در خونشان جوشید
آدمیت مرد !
گرچه «آدم» زنده بود
از همان روزی که یوسف را برادرها به چاه انداختند
از همان روزی که با شلاق و خون دیوار چین را ساختند
آدمیت مرده بود
بعد، دنیا هی پر ازآدم شد و این آسیاب
گشت و گشت
قرن ها از مرگ «آدم» هم گذشت
ای دریغ
آدمیت بر نگشت !
قرن ما روزگار مرگ انسانیت است
سینه ی دنیا ز خوبی ها تهی است
صحبت از آزادگی ٬ پاکی ٬ مروت ٬ ابلهی است !
صحبت از موسی و عیسی و محمد نابجاست
قرن «موسی چومبه» هاست !
روزگار مرگ انسانیت است
من که از پژمردن یک شاخه گل
از نگاه ساکت یک کودک بیمار
از فغان یک قناری در قفس
از غم یک مرد در زنجیر - حتی قاتلی بر دار -
اشک در چشمان بغضم در گلوست
وندر این ایام ٬ زهرم در پیاله ٬ اشک و خونم در سبوست
مرگ او را از کجا باور کنم؟
صحبت از پژمردن یک برگ نیست
وای ! جنگل را بیابان می کنند
دست خون آلود را در پیش چشم خلق پنهان می کنند !
هیچ حیوانی به حیوانی نمی دارد روا
آنچه این نامردمان با جان انسان می کنند !
صحبت از پژمردن یک برگ نیست
فرض کن : مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست
فرض کن : یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست
فرض کن : جنگل بیابان بود از روز نخست !
در کویری سوت و کور
در میان مردمی با این نصیبت ها صبور
صحبت از مرگ محبت ٬ مرگ عشق
گفتگو از مرگ انسانیت است

دوست جونام شما ک تا این جا اومدین لطف کنین با نظرتون خوشحالم کنین

وای باران.باران

                                                             شیشه ی پنجره را باران شست

                                                                          از دل من اما

                                                       چه کسی نقش تو را خواهد شست ؟

                                                                     آسمان سربی رنگ

                                                         من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ

                                                              می پرد مرغ نگاهم تا دور

                                                                        وای ، باران

                                                                           باران ؛

                                                             پر مرغان نگاهم را شست

                                                            خواب رؤیای فراموشیهاست

                                                                    خواب را دریابم

                                                            که در آن دولت خاموشیهاست

                                                من شکوفایی گلهای امیدم را در رؤیاها می بینم

                                                           و ندایی که به من می گوید :

                                                              "گر چه شب تاریک است

                                                         دل قوی دار ، سحر نزدیک است "

   آسمان گو ندهد کام چه خواهد بودن

یا حریفی نشود رام چه خواهد بودن

   حاصل از کشمکش زندگی ای دل نامی است

گر نماند ز من این نام چه خواهد بودن

 آفتابی بود این عمر ولی بر لب بام

آفتابی به لب بام چه خواهد بودن

  نابهنگام زند نوبت صبح شب وصل

من گرفتم که بهنگام چه خواهد بودن

چند کوشی که به فرمان تو باشد ایام

نه تو باشی و نه ایام چه خواهد بودن

 گر دلی داری و پابند تعلق خواهی

خوشتر از زلف دلارام چه خواهد بودن

   شهریاریم و گدای در آن خواجه که گفت

"خوشتر از فکر می و جام چه خواهد بودن"

چه میشد خدایا؟!

چه میشد اگر ساحلی دور بودم!

شبی با دو بازوی بگشوده ی خود

تورا میربودم

تورا میربودم...

قاصدك ! هان ، چه خبر آوردی ؟
از كجا وز كه خبر آوردی ؟
 خوش خبر باشی ، اما ،‌اما
گرد بام و در من
 بی ثمر می گردی
انتظار خبری نیست مرا
 نه ز یاری نه ز دیار و دیاری باری
برو آنجا كه بود چشمی و گوشی با كس
 برو آنجا كه تو را منتظرند
 قاصدك
در دل من همه كورند و كرند
 دست بردار ازین در وطن خویش غریب
 قاصد تجربه های همه تلخ
 با دلم می گوید
 كه دروغی تو ، دروغ
 كه فریبی تو. ، فریب
 قاصدك 1 هان ، ولی ... آخر ... ای وای
 راستی آیا رفتی با باد ؟
با توام ، آی! كجا رفتی ؟ آی
راستی آیا جایی خبری هست هنوز ؟
مانده خاكستر گرمی ، جایی ؟
 در اجاقی طمع شعله نمی بندم خردك شرری هست هنوز ؟
 قاصدك
ابرهای همه عالم شب و روز
 در دلم می گریند ...

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا

بی‌وفا حالا که من افتاده‌ام از پا چرا

نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی

سنگدل این زودتر می‌خواستی حالا چرا

عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست

من که یک امروز مهمان توام  فردا چرا

نازنینا ما به  ناز تو جوانی داده‌ایم

دیگر اکنون با جوانان نازکن باما چرا

وه که با این عمرهای کوته بی‌ اعتبار

اینهمه غافل شدن ازچون منی شیداچرا

شور فرهادم بپرسش سر به زیر افکنده بود

ای لب شیرین جواب تلخ سربالا چرا

ای شب هجران که یک دم در تو چشم من نخفت

اینقدر با بخت خواب آلود من لالا چرا

آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می‌کند

در شگفتم من نمی‌پاشد ز هم دنیا چرا

در خزان هجر گل ای بلبل طبع حزین

خامشی شرط وفاداری بود غوغا چرا

شهریارا بی‌جیب خود نمی‌کردی سفر

این سفر راه قیامت میروی تنها چرا...

وقتی که من بچه بودم
زور خدا بیشتر بود...

وقتی که من بچه بودم
غم بود
اما
کم بود ...

هر که درسینه دلی داشت به دلداری داد دل نفرین شده ی ماست که تنهاست هنوز ...

دوست خوبم ...

مثل یک درنای زیبا تا افق پرواز کن

نغمه ای دیگر برای فصل سرما ساز کن

زندگی تکرارِ زخمِ کهنه دیروز نیست

بالهای خسته ات را رو به فردا باز کن ...

آدمــا گاهــی لـــازمه


چنــد وقــت کــرکــره شـونـو بکشــن پــایین


و یــه پــارچــه ســـــیــاه بـزنـن درش و بنـویســـــــــن :


"کســـی نمــــرده ، فقــــط دلــــم گـــرفتــــه" . . .

بعضی ضربه ها نمی بـُــره
زخم نمی کنه
حتی خراش هم نمی ندازه
فقط دردت میاد اونقد که نفست بند میاد

شونه به شونه میرفتیم

من و تو تو جشن بارون

حالا تو نیستی و خیسه

چشمای من و خیابون.....

خوش به حالِ غنچه های نیمه باز

 بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک،
شاخه های شسته، باران خورده، پاک
آسمان آبی و ابر سپید ،
برگ های سبز بید،
عطر نرگس، رقص باد،
نغمه ی شوق پرستو های شاد،
خلوت گرم کبوترهای مست...
نرم نرمک می رسد اینک بهار،

خوش به حال روزگار !

خوش به حال چشمه ها و دشت ها،
خوش به حال دانه ها و سبزه ها،
خوش به حال غنچه های نیمه باز،
خوش به حال دختر میخک - که می خندد به ناز-
خوش به حال جام لبریز از شراب،
خوش به حال آفتاب.

اي دل من ، گرچه - در اين روزگار -
جامه ی رنگین نمی پوشی به کام،
باده ی رنگین نمی نوشی ز جام ،
نُقل و سبزه در میان سفره نیست،
جامت - از آن می که می باید – تهی است؛

ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم !
ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب !
ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار.

گر نکوبی شیشه ی غم را به سنگ؛
هفت رنگش می شود هفتاد رنگ!

باران چشم

         از خانه که می آیی

                     یک دستمال سفید

                                پاکتی سیگار

                                      گزیده شعر فروغ

                                            و طاقتی طولانی بیاور

                                                    احتمال گریستن ما بسیار است!

                                                                        " سید علی صالحی"

ای کــاش یــاد بگیـــریــم

واســه خــالــی کــردن خــودمـــون

کســی رو لبــریـــز نکنیــــم . . . !

باران باشد و

تو نباشی و

یک خیابان بی انتها

به دنیا میگویم

خداحافظ.....

خدایا!

دستهایی را در دستانم قرار بده ک پاهایش با دیگری پیش نرود...
خدایا!

کسی را ک قسمت کس دیگریست سر راهم قرار نده تا شبهای دل تنگیش برای من باشد و روزهای خوشش برای دیگری...
خدایا!

بگذار یک حقیقت آزارم بدهد تا اینکه یک دروغ خوشحالم کند...

راستی خدایا جای سوره ای ب نام عشق در قرآنت خالیست ک اینگونه آغاز میگردد:

(و قسم ب روزی ک قلبت را میشکنند و جز خدا مرحمی نیست)

سیگار کشیدن برای من عشقبازی با مرگ است....